तुझं अस्तित्व... ( कविता )

नदीच्या प्रीतीसंगमावर मी जाऊन येईन म्हणते...

तिथे तुझ्या अस्तित्वाच्या सर्व खुणांना स्पर्श करून येईन म्हणते...

नदीच्या सोनेरी वाळूवर तू कधीतरी चालला असशील...

त्याच वाळूवर तुझ्याच पाऊलखुणांवर हळूवार चालून येईन म्हणते...

तिथे असलेल्या बगीच्यात,

गुलाबी, केशरी, लाल, पांढरी, जांभळी

सर्वच रंगाची फुलं असतील

त्या प्रत्येक फुलाला हलकासा स्पर्श करून तुझ्या मऊ गालांचा स्पर्श जाणून घेईन म्हणते...

बगीच्यात असलेल्या प्रत्येक बाकड्यावर थोडा-थोडा वेळ बसून येईन म्हणते...

तिथे सर्व प्रकारची लोकं असतील

लहान मुलं, म्हातारी माणसं, जोडपी, प्रेमीयुगुलं, विक्रेते, एकटी-दुकटी माणसं...

त्या जोडप्यांकडे बघून, तो नवरा म्हणजे तू आणि ती बायको म्हणजे मी...

अशी कल्पना करून थोडा वेळ जगून घेईन म्हणते...

तिथे असलेल्या एखाद्या भिंतीला कधीतरी तुझ्या हाताचा स्पर्श झाला असेलच...

तिथल्या प्रत्येक भिंतीला हात लावून तुझा तो स्पर्श जाणून घेईन म्हणते...

तुझ्या गावात तू आत्ता राहतोस की नाही, ते माहित नाही...

पण, तुझं गाव मात्र माहित आहे...

तुझ्या गावात जाऊन, प्रत्येक चौकात, प्रत्येक रस्त्यावर, प्रत्येक गल्लीत, प्रत्येक घरात तुला शोधून काढावं म्हणते...

तू जर अजूनही तिथे राहत असशील तर तू कुठे ना कुठेतरी सापडशीलच ना...

तुझ्या गावी जाऊन तुला शोधून काढावं म्हणते...

तू सापडल्यावर, तुझ्या नजरेला नजर देण्याची हिंमत माझ्यात नाहीये रे...

तुझं घर सापडलं तर,

त्या घरात तुझी बायको असेल...

तुझ्या बायकोचा हात हातात घेऊन तुझा उबदार स्पर्श जाणून घेईन म्हणते...

तुझ्या बायकोचा हाच गुलाबी-मऊ हात तू तुझ्या हातात घेत असशील ना...

तुझ्या बायकोच्या अंतरंगात डोकावून, तिच्या मनाच्या प्रत्येक कोपऱ्यात जाऊन जिथे-जिथे तू असशील तिथे जाऊन तुझं अस्तित्व जाऊन घेईन म्हणते...

थोड्या वेळाने जर तू 

आलास माझ्यासमोर...

तर,

तुझी-माझी भांडणं विसरून,

तुझं घर विसरून,

तुझं कुटुंब विसरून,

तुझी बायको विसरून,

मला स्वतःला विसरून,

हे सर्व जग विसरून,

तुझ्या-माझ्यातल्या सर्व मर्यादा विसरून

तुझ्या घट्ट ऊबदार मिठीत येईन म्हणते...

तुला कायमचं स्वीकारण्यासाठी...

हो, 

तुझ्या घट्ट ऊबदार मिठीत येईन म्हणते...

तुला कायमचं स्वीकारण्यासाठी...