कधीकधी... ( कविता )

एकटाच मी निजतो कधीकधी
माझाच मी उरतो कधीकधी

 
झाली सवय जीवघेण्या दुःखाची
तरीही दुःख प्राशन करतो कधीकधी



ओढ न श्रृंगाराची, न प्रेमाची राहिली
नाद पैंजणांचा जीव चाळवतो कधीकधी


या वार्धक्यात वाटते लहानगे व्हावे
बुडबुडे साबणाचे धरतो कधीकधी 


काठी जरी हातात, मन तरूण आहे
बागेत हिरव्या भटकतो कधीकधी 



पुसटशा झाल्या प्रेमळ आठवणी तिच्या
धूळ चष्म्यावरची साफ करतो कधीकधी 


अजून पडावा पाऊस, धरा व्हावी हिरवी
लाल साडीत तिलाच बघतो कधीकधी 


एकांत हा वाटतो नकोसा मला आता
नातवंडाच्या मिठीसाठी झुरतो कधीकधी 


वाढत्या वयासोबत विरल्या काही गोष्टी
वारा उगाच मन ढवळतो कधीकधी 


हे देवा, येतो आता तुझ्याजवळ मी
अताशा देवास विनवतो कधीकधी 


आले वाटते बोलावणे मला देवाचे
स्वप्नात यम अचानक दिसतो कधीकधी
 
खाऊन घेतो चणे-फुटाणे, मेवे-मिठाई
मी मलाच निरोगी समजतो कधीकधी 


सुग्रास भोजन बनवावे तिच्यासारखे
स्वयंपाकात मन रमवतो कधीकधी


दिसते मला स्वर्गात आहे मी, देवा
चित्र स्वर्गाचे सजवतो कधीकधी 


जिंकण्यापेक्षा हरणे वाटते सोपे
याच म्हातारपणाला हरवतो कधीकधी